باغ و آب و درخت و ایوانی

آب جاری در او روان ده سنگ

رفته گردونه تا به درگاهش

سر بهم داده گلبن و اشجار

بگرفتم شمار قرض ، نخست

سر بی وام بر حصیر نهاد

که به سنجاب و وامخواه بدر

گر کشد دیرتر چه اندیشه است

بایدش زودتر بپردازی

کارپرداز و پاچه ورمالی

گرم در پشت هم دراندازی

قسم او خدایی و جدی

ده دو حق الحباله بادت نوش

رفت و آن باغ را چون برق فروخت

با دلی خون به کنجی افتادم

تا ببینم چه کرد بایدکار

دیدم وکردم از نیاز سوال

جرم ناکرده ام عیان سازد

نکند کس دوباره توقیفم

تا خود آن را به فکرحل سازی

دین ظلمیت بوده برگردن ؟

ستمی رفته است از تو به کس ؟

تخم ظلمی به عهد برنایی

وقت پیریت درکنار آورد

ظلم ظلم آرد این قدر دانم

عجب آمد مرا زگفتارش

دوختم دیده بر لب و دهنش

از سر جهل یا هوس کردم

بی شک آن بد به حق خودکردی

سخت مستوجب مکافاتی

که مرا سخت باشد آخرکار

سخن اندر سخن فکند امیر

استمالت نمود و دلداری

غرق اندیشه های دور و دراز

لب ز لا و نعم فرو بستم