وان سهمناک مردم عملاق

فوق عادت جماعتی بودند

سر و گردن چو برجی از آهن

وآنچه آمد به دست می بردند

کرده بود آن گروه را مغرور

یک دم از جور بس نمی کردند

عقل از آن مردمان کنارگرفت

همه بیرون ز عقل و قاعده اند

گفت از این قوم داد من بستان

گشت مشتی جهود مفلس ، چیر

علف هرزه را برون آرد

افکنندش به تیشه یا تبری

درگلستان نمی کشند سرک

باغبان بیخشان ز باغ برید

که شدی متکی به قوت وزور

نیکنامی نگر چه داری تو

مرد وزن می کنند نفرینت

شود این مملکت به مرگ دچار

جهل یک تن ، بلای یک شهر است

رویند کشوری به وبرانی