ای درآورده بازی اصلاح

تا تو در بند شهوتی و غضب

تا طمع بر تو پادشا باشد

هرچه تو ریش بیش جنبانی

این سر و روی و سبلت جنبان

مردمانی که از تو آگاهند

خویش را دایهٔ وطن خوانی

لیک از آن دایه ای که تا بودست

دایه کز کودکش فراغ بود

دور شو ای پلید دامن چاک

مثلست این که سوزد از حدثان

تو هم ای دایه زبن هنر بشکن

ما نخواهیم خیر، شر مرسان

هرچه سرزنده بود درکشور

آن که را بود قریه ای در نور

قصد ملک و دکانشان کردی

این به کرمان نشسته بر سر راه

وان که دشتی به دینور دارد

سرش از غصه درگریبانست

طبرستانیان صاحب فر

شده تاریک روزگار همه

هرکه خود را ز توکنارکشید

وان که شد با مظالم تو شر بک

پس ده سال خدمت از دل و جان

وان که عیب تو گفت رویاروی

یا بمیرد به فقر و خون جگری

به خراسان فتد صفاهانی

دور از زاد و رود وتوشه و زاد

اهل ملک از توانگر و محتاج

خانهٔ خاص و عام ویران کشت

دکهٔ پیر زال شد میدان

کاخ پیر عجوز تل کردند

به چه کار این همه عقار ترا؟ !

پادشا کاو ضیاع گرد آرد

ورنه کشور ضیاع پادشه است

ملک ضایع ، ضیاع شاه ، آباد

شه کجا ملک خوبش یغما کرد

خسروان ملک خود چنین نبرند

جیب مردم ز سیم و زر خالی

به جز از چند صاحب منصب

باقی خلق جمله در تعبند