همچو مرغی در آشیانهٔ خویش

واندر آن پاک مرقدم گویی

با خضوع و خشوع بی اکراه

در رواق کشیکخانه شدم

بنشستیم اندر آن دهلیز

موی کافورگون وروی چو ماه

همه درکسوت مسلمانی

با عبا و ردا و ریش و سبیل

یکی از خادمان بکرد ورود

معتدل قد و ریش محرابی

عوض شال ، دکمه وبندی

چشم هایی سیاه و چهره خجول

بُد سِجاف کلاه او پیدا

سالش از چل می نمود فزون

خاستم من به حرمتش برپا

الفتی بوده است بیش وکمی

مر مرا لیک می شناسد وی

نظری پرسش اندر آن مضمر

کفت نرمک: « سنائی » اینت شگفت

آنچه این لحظه رفته بود از یاد

بوسه دادم بسی بر آن سر و چهر

هر دو تن شادمان ز منظر هم

وز ری و کار ملک صحبت کرد

نیز بر خویش عاشقش دیدم

گفت از اینها و بیش از اینهاگفت

بس که زهرم به کام ریخته اند

در سخن رهبریم پیش آمد

که زتهران برون شوم به شتاب

بکشم همچو اولیاء صدمت

نوکنم کهنه آشنایی را

درخور مدح و آفرین گردم

مدد از هادی سبل یابم

خدمت خلق را میان بندم

که نگردد به قرن ها سپری

اوستاد سخنوران قدیم

تاکی آید به سر حدیث دراز

ترش و شیرین به یکدگرکردم

گرنه نیک است باب بازار است

که خیالات مرد زندانی است

فکر آشفته را گشادم راه

مایهٔ عبرت خردمندان