هیچ چیزش نمی شود پابست

برتر از آفتاب و ماه شود

گَه شود شوم تر ز مرگ فجا

فرخ آن کو به نیکنامی زیست

زان سبب سوی ننگش آهنگ است

کز چه دارند مردمش دشمن

طشت رسوائیش فتاد از بام

دشمن مرد نیکنام شود

تا بد خویشتن بپوشاند

وین بدآموزی و شناعت ها

کآدمیزاد از آن ستوه بود

خلق را ساخته است دشمن خویش

نگشوده لبی به استغفار

صفت کوری وکری گیرد

می کند صد بدی ز فرط خرد!

بدترینی که گفته اند این است !

هیچ ناخوانده صفحه ای زکتاب

هرچه نفعی نداشت بد شمرد

خلق را صید خویش پندارد

وز چنین عجز عار دارد او

هست ازآن فلس بر دلش سوزی

نشود سوزش دلش آرام

که به عباس دوس دوسیده

خوانده گه پطر وگاه ناپلئون

دست ضحاک را ببسته به پشت

گوی سبقت ربوده از حجاج

نام تیمور و شهرت چنگیز

خلق را طفل و خویش را دایه

که بریده است کودکان را سَر

عرضشان برده، مالشان خورده

وای طفلی کش این سبع دایه است

بی رقم ، قوشچی و بی می، مست

گوید این ژاژها به دور انداز

دهر نو شد تو نیز چیز نو آر

که جماعت سزای احسان است

عضوش این توده مردم بسیار

برگزیده است آنچه بگزیند

کار مردم به دست مردم به

از علیّ ولی سخن گوید

که همج اا خواندشان علی و ر عاع اا

جاهل و گول و کج حساب کند

فرق ننهاده فربهی ز آماس

منگر خلق را به چشم علی

با تو بسیار فرق ها دارد

توسگ کیستی ؟ جناب اجل

وان یزید درون ه

صاحب علم و جود وفضل و ادب

دشمن خلق و عاشق خوبشی

نه پدر دیده ای و نه مادر

فتنه بر خوبش گشته ای ، فریاد!