ملک الشعرای بهار( کارنامهٔ زندان )
143
گفتار نخست در عظمت ذات باریتعالی و نقص ادراک بشر
ای نبرده کسی به کنه تو راه
تاری و دیو و اورمزد و اله
ای خدایی که در تو حیرانم
کیستی ؟ چیستی ؟ نمی دانم
کرده ام من به هستیت اقرار
گفته ام در تو بهترین اشعار
همچنین گاه گاه از ته دل
کرده ام یادت ای شه عادل
لیکن ازنقص خویش عاجزوار
درنیاورده ام سر از این کار
حکما بس که حجت آوردند
کارها را خراب تر کردند
چون به گرد تو عقل برگردد
این کلافه کلافه تر گردد
هرچه اهل کلام بیش تنند
باز غرق کلام خویشتنند
با کمند کلام بر این بام
نتوان رفت اینت جان کلام
شیخ و واعظ که هادی بشرند
به خدا کز خدای بی خبرند
اهل تعلیم ادعا کردند
که خدا را به دست آوردند
چیزی از حرفشان نفهمیدم
بین شیخ و حکیمشان دیدم
سخن صوفیان عهد قدیم
هست نزدیک تر به عقل سلیم
که خدا شاهدیست هرجایی
لیک رخ بسته از تماشایی
هرکه را دید لایق دیدار
خویش را می کند بدو اظهار
اندرین عرصه مردمی بودند
ره کشف و شهود پیمودند
همه را نیست تاب زحمت ها
آن بلاها و آن ریاضت ها
یکی از صدهزار نفس بشر
گر تو را یافت بنده را چه ثمر
در تو و هستی تو حیرانم
این بدانسته ام که نادانم
آن قدر دیدم و شنیدم تا
گوش کرگشت و چشم نابینا
کسب کردم به معرفت قدری
که رسیدم به قرب لاادری