بیش از او هیچ کرا دوست مدار

او ترا تا به کجا دارد دوست

آن که بسته است به موی و چهری

کم شود از غمی و آزاری

سایه کی از سر ما بردارد؟

نشود کم ز عزا یا شادی

پیر و فرتوت و فقیر و درویش

نیست این مهر، که این مهر خداست

آدمیت شدی از چشم نهان

عشق اگر شکل پذیرد دل اوست

چهرهٔ مام بهشتی است تمام

زان دو پستان مبارک زاید

خیز و سر نِه به مبارک پایش

دان که راضی نبود از تو خدا

آخ اگر بر رخ او آخ کنی !

گر کنی وای برو، وای به تو!

کان کلید همه خوشبختی هاست