شاه جهان ، پهلوی نامدار

خنجر بران تو روز هنر

تیغ کجت چون زپی نظم خاست

توپ تو بر خصم ز دوزخ دریست

روی نکوی تو در جنت است

بخت تو باشد علم کاویان

چون پی آن بخت همایون شدی

هیچ کس از بهر تو کاری نکرد

هرچه شد از همت و هوش تو شد

هرکه برایت قدمی می نهاد

کس به تو خدمت ننموده بسی

نیز کسی با تو نکرده بدی

تاج بنه ، بخش سماوی ست این

نسخهٔ این فال که در دست تست

هیچ کس آن نسخه نیارست خواند

تو همه را خواندی و پرداختی

همت تو پیشرو کار شد

علم و عمل را بهم انداختی

گردن دولت به کمند تو بود

شاه شدی کسوت شاهی بپوش

شاه ببخشد ز رعیت گناه

دشمنی شه به کسی درخور است

هرکه ندارد هوسی این چنین

تابع شه هرچه بود پرگناه

حالت فرزندی شه دارد او

بهر سلاطین اروپا حقی است

حق شهانست که گر مجرمی

شاه به کشتن نگذارد ورا

همچو حقی بهر شهان پربهاست

پادشها! خلق به دام تواند

درپی محبوبیت خویش بامن

پادشهی هست در اول به زور

رافت وبخشایش واحسان خوشست

هرچه درتن ملک تباهی رود

چون به خدا دست برآردکسی

هرکه ببالد ز تو بالیده است

گرکه ببالیم ز اعمال تو

قدرت صد لشکر شمشیرزن

نالهٔ مظلوم صدای خداست

قدرت و جاه تو شها در زمن

ور شود از خشم تو موری تباه