رفتم سوی بوستان نهانی

در لطف و هوای بوستانی

خندان ز طراوت جوانی

نالان به نوای باستانی

هر یک سرگرم زندخوانی

از آن نغمات آسمانی

کای رانده ز عالم معانی!

پرواز بلند کی توانی؟»

مرغی به زبان بی زبانی

یک چند بهار ما خزان شد

چوپان بر گله سرگران شد

در خرمن ملک میهمان شد

بر خاک منازعت روان شد

سرمایهٔ عبرت جهان شد

دلهای فسرده شادمان شد

آن را که دل تو خواست آن شد

ایران فردوس جاودان شد

زین بهتر نیز می توان شد

انصاف برون جهاند مرکب

آن دانا فارس مهذب

برکند ز جغد جهل مخلب

شد مدرس کودکان مرتب

آن طفل گریخته ز مکتب

تا کودک را کند مؤدب

از غفلت دیو و سطوت رب:

برخیز که رهسپار شد شب

با سرخوشی و امیدواری

در عرصهٔ رزم جانسپاری

کشت ستم و تباهکاری

ز آیینهٔ دین کردگاری

وز دین قویم کرده یاری

چون کوه، قرین بردباری

در راه بقای کامکاری

از خون شریف آبیاری

کز منظرهٔ امیدواری

از یاری حجت خراسان

سرمایهٔ حرمت خراسان

افزوده به عزت خراسان

سررشتهٔ قدرت خراسان

شد نادره ملت خراسان

شد شهره حمیت خراسان

کردند حمایت خراسان

خوش گشت رویت خراسان