خورشید برکشید سر از بارهٔ بره

اسفندماه رخت برون برد از این دیار

در کشتزار سبز، گل سرخ بشکفید

بلبل سرودخوان شد و قمری ترانه گوی

وز شام تا به بام ز بالای شاخسار

یک بیت را مدام مکرر همی کنند

بی لطف نیست نیز به شبهای ماهتاب

خوشگوی ناطقی است خلق جامه عندلیب

لاله بریده روی خود از جهل و کودکی

خورشید گه عیان شود از ابر و گه نهان

رعد از فراز بام تو گویی مگر ز بند

برخیز و می بیار، که از لشکر غمان

غم کودکی است مادر او رشک و بخل و کین

یاران درون دایرهٔ عیش و عشرت اند

بر قبر عزت و شرف خود نشسته ام

ری شهر مسخره است، از آنم نمی خرند

این قوم کودک اند و نخواهند جز قریب

کورند نیم و نیم دگر نیز ننگرند