سنبل داری به گوشهٔ چمن اندر

در عجبم ز آفریدگار کز آن روی

ای صنم خوبرو! به جان تو سوگند

گاهی بی خویشتن شوم ز غم تو

سخت بپیچم که هرکه بیند گوید:

زار بنالم چنان که هرکس بیند

روی تو در تاب تیره زلف تو گویی

دام فریبی است طره ات که مر او را

صد شکن اندر دو زلف داری و باشد

صد گره افتد به هر دلی که به گیتی است

چند کز آن زلف برستردی امروز

زلف سترده مده به باد که در شهر

جادوی اندر میان خلق میفکن

جادوی و گربزی چو شد همه جایی

چون گذرد کارها به حیلت و افسون

مردم نیرنگ ساز را به جهان در

زلفک تو حیله ساز گشت و سیه کار

قد تو چون راستی گزید، به پیشش

در غمت ار جان دهم خوش است که مردن