به کام من بر، یک چند گشت گیهان بود

هزاردستان بد در سخن مرا و چو من

مرا چو کان بدخشان بد این دل دانا

شکفته بود همه بوستان خاطر من

نه دیده ام به ره چهره ای شدی گریان

نبد مرا دل و دین کز دو چشم و زلف بتان

به گرد من بر، خوبان همه کشید رده

مرا نیارست آمد عدو به پیرامن

کنون چه دانم گفتن ز کامرانی خویش

کسم ندانست آن روزگار قیمت و قدر

به سایهٔ پدر اندر نهاده بودم رخت

بدین زمانه مرا روزگار چونین گشت

طمع به نان کسانم نبد که شمس و قمر

به خوی دیرین گیهان شکست پیمانم

ز کین کیوان باشد شدن به سوی نشیب

زمانه کرد چو چوگان، خمیده پشت و نژند

بگشت بر سر خون من آسیای سپهر

بگشت گردون تا بستد از من آن که مرا

که را به گیتی سیر بهار و بستانی است

ز رنج و دردم آسوده بود تن، که مرا

برفت و تاختن آورد رنج بر سر من

مرا ز صبر و تحمل نبود چاره ولیک

بسی گرستم در سوگ آن بزرگ پدر

چو بود گنج خرد، شد نهان به خاک سیاه

دلم بیازرد از کین روزگار و چو من

ز رنج دیوان بر خیره چند نالم؟ از آنک

نه من ز نوح فزونم که او دو نیمهٔ عمر

عزیزتر نیم از یوسف درست سخن

ز پور عمران برتر نیم به حشمت و جاه

ز رنج یاران نالم، نه دشمنان که مرا

بدان طریق بگفتم من این چکامه که گفت:

چنان فزونی ز آن یافت رودکی به سخن

حدیث نعمت خود ز آن گروه کرد و بگفت:

کنون بزرگی و نعمت مرا ز خدمت توست