رفتم من از این عالم ، عالم به تو ارزانی

من پیر جهان دیده ، تو طفل دبستانی

کز معرفت افزون است شهری ز بیابانی

ای ثانی بی اول وی اول بی ثانی

وز درد فراق ای یار می نالم و می دانی

عاشق نبرد هرگز در عشق پشیمانی

زان جمله یکی نبود چون من به پریشانی

تو خود به نکورویی ، من خود به سخندانی

تو کودک قفقازی ، من رند خراسانی

من فخر کنم از این کم بندهٔ خود خوانی

بیرون نرود از دل عشق تو به آسانی