308
شمارهٔ ۹۲
در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای
سوختم زبن آشنایان ای خوشا بیگانه ای
بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع
هریکی سوزد به نوعی در غم جانانه ای
گر اسیرخط و خالی شد دلم ، عیبم مکن
مرغ جایی می رود کانجاست آب و دانه ای
تا نفرمایی که بی پروا نه ای در راه عشق
شمع وش پیش تو سوزم گر دهی پروانه ای
پادشه را غرفه آبادان و دل خرم ، چه باک
گر گدایی جان دهد درگوشهٔ ویرانه ای
کی غم بنیاد ویران دارد آن کش خانه نیست
رو خبر گیر این معانی را ز صاحب خانه ای
عاقلانش باز زنجیری دگر بر پا نهند
روزی ار زنجیر از هم بگسلد دیوانه ای
این جنون تنها نه مجنون را مسلم شد بهار
باش کز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای