حیله ها سازد درکار من آن ترک پسر

گه فرو ربزد بر لالهٔ تر مشک سیاه

چون مرا بیند دزدیده سوی من نکرد

ترک من حیله بسی داند در بردن دل

دل ازبن ترکان برگیر که این سنگ دلان

چون ز دست تو دل تو بربودند به زرق

حبذا کشور ری و آن همه خوبان که دروست

به سخن گفتن ماهند چوگوبند سخن

اندرآن کشور جز روی نکو هیچ مجوی

هیچ در ایشان آئین دل آرایی نیست

بیهده نیست که از من بربودند آن دل

دلکی هست مرا وین همه دلبر در پیش

به بتی دادم آن دل که مرا بود به دست

وان بت من سوی ری رخت فروبست و برفت

نیست کس تا چو دل خوبش دلی خواهم ازو

روز از این حسرت تا شام نشینم غمگین

گر نیاساید از حسرت و اندوه ، رواست