از ما به جز از وفا نیاید

دلبر چه بلا بودکه هرگز

حرزی است مرا نهان کزان حرز

من کوه غم توام ولیکن

در خانهٔ ما نیایی آری

شادان ، خبر غمی نپرسد

و آن را که قدم به فرش دیباست

آخر ز خدا بترس اگر هیچ

گوبی که ز عشق دست بردار

من زلف تو مشک چین نخوانم

بر ما قلبت چرا نسوزد؟

بیگانه بود « بهار» آنجا