142
شمارهٔ ۴۵
لب لعل تو می فروشی کرد
چشم مست تو باده نوشی کرد
این خطاها چو دید حاجب حسن
زان خط سبز پرده پوشی کرد
چه پراکنده گفت زلف ، که دوش
خم شد و با تو سر به گوشی کرد
راز دل با لبت نگفته ، خطت
سر برآورد وتیزهوشی کرد
عاقبت سست گردد اندر هجر
هرکه با عشق سخت کوشی کرد
خار، هر سرزنش که کرد، بهار
غنچهٔ تنگ دل خموشی کرد