که مه دو زلف سیه ندارد

که هیچ وجه شبه ندارد

که کس در این گوشه ره ندارد

ولی چه حاصل نگه ندارد

بود سبویی که ته ندارد

کسی که حال تبه ندارد

که ملک دل ، پادشه ندارد

عسس نخواهد، سپه ندارد

بهار مسکین گنه ندارد