نشد کاین آسمان راحت گذارد یک نفس ما را

به شب از دزد باشد وحشت و روز از عسس ما را

دربغا زندگانی طی شد و نشناخت کس ما را

کند ما را رها، ره نیست جز کنج قفس ما را

به کوه و دشت کرد آواره آوای جرس ما را

سوی دل باشد از چاک گریبان دسترس ما را

مگر تا وادی ایمن کشاند این قبس ما را

که از خوبان نباشد جز نگاهی ملتمس ما را

کنون درنه قدم ، زبرا نبینی زین سپس ما را

درین بیدای ظلمانی فروغ عشق بس ما را

بهار آخر به جایی می رساند این هوس ما را