که زلف هرشبی اندرشب دگربسته است

خیال ابروی او پیش چشم ، پیوسته است

که در فضیلت رویش دو خط برجسته است

چنان بود که فقیری زمردی جسته است

به گلبنی که برو صدهزار گل رسته است

هزار بار فزون مرگم از کمین جسته است

نتیجهٔ رخ خندان و طبع آهسته است

تراوش دل خونین و خاطر خسته است

که از علایق صوری فقیر وارسته است

به دستگیری ایشان ز پای ننشسته است

شکسته توبه ولی هیچ عهد نشکسته است

نکرده هیچ بدی گرچه می توانسته است

که خواسته است و توانسته است و دانسته است