والدین ار به روی فرزندان

ضرر این جنایت آخر کار

قصهٔ مجرمی است بی تقصیر

صورتی چون قمر دمیده به شب

شاخ نیکیش مانده بی حاصل

سالش از بیست ناگذشته هنوز

روزی آنجا که بود یلخی شاه

حمله ای برد و ییش کرد بسی

راه داران شه گرفتندش

حبس کردند و از پس دو سه روز

رقم قتل از زبان قلم

هست قانون نوشته بهر عوام

امر شد تا به دارش آویزند

پس به کشتنگهش همی شحنه

مادری بیوه داشت خانه نشین

سر و سینه زنان به میدان تاخت

زان که در زیر دشنهٌ جلاد

چون گریبان خود جماعت را

کوچه دادند مادر او را

بیوه زن رفت و دید معرکه ای

پسرش بسته دست و یاز یده

خوانده قاضی ز نامهٔ عملش

چوبهٔ دار، گفت کیفر اوست

مادرش بانگ الامان برداشت

پسر آنجاکه بودگفت بلند

صبر میکن به مرگ من چونانک

مرگ تلخست و بهرتسکینش

مادر پیر چانه پیش آورد

پور بدبخت نیش ها بفشرد

زیر دندان زبان مادر کند

مادرش از هوش رفت و فرزندنش

لب به دشنام من میالایید

پیشتر زان که شرح حال مرا

پدرم بود شخص نوکر باب

داشتم من دو سال تا او مرد

مادرم ماند با دو طفل صغیر

در همان روزها که می رفتم

تخم مرغی به خفیه دزدیدم

مادرم دید و بر رخم خندید

نه به من گفت کاین عمل دزدیست

خندهٔ مادر و خموشی او

تا به اینجا کشید کار او را

لاجرم من زبان مادر را

زان که هست این زبان بی معنی

اگر او عیب کار دزدی را

کی به این کار می نهادم پای