179
شمارهٔ ۴۴ - قول و غزل
ادیب الممالک ز طبع شکرزا
سوی بنده قند و عسل می فرستد
طمع دار روحم من از صحبت او
وی از شعر نعم البدل می فرستد
به قوس از برایم غزل می سراید
به جد از برایم حمل می فرستد
به شیرینی کام تریاک خواران
شکرها زقول وغزل می فرستد
غذا می فرستد دوا می فرستد
عسل می فرستد مثل می فرستد
ز افزون هدایا ز موجز قصاید
فزون وفره قل ودل می فرستد
دلم شد علیل از گزند حوادث
ز تریاق دفع علل می فرستد
به تسکین این قلب آشفته من
ز حکمت سطور و جمل می فرستد
تو گویی خدا آیت صلح کل را
سوی جنگ بین الملل می فرستد
ببال ای فرهمند دانا که گردون
نویدت به جاه و محل می فرستد
به جاه تو قدر و علو می فزاید
به جاه عدویت خلل می فرستد
فروپوش عیبش به ذیل عطوفت
بهار ار سخن مبتذل می فرستد
همین است حسنش که درحضرت تو
نه مسروق ونی منتحل می فرستد