مژده ای خواجه که امروز گل سرخ شکفت

یادم از خانه ی خویش آمد و مغزم آشفت

مرد زندانبان آن گریه ی من با وی گفت

پیش هر گلبن بودیم به گفت و به شنفت

ساق آن گل را زیر شکن زلف نهفت

نصب کرد آن گل و بوسیدم دستش هنگفت

گل به گلبن خوش و بلبل به کل و مرد به جفت

بیم آن بود که بر لب گذرد حرفی مفت