شنیده ای تو که سنجر به عمد یا به خطا

بلی معزی کش بود در جگر پیکان

نماند شاعر از آن زخم تا به سال دگر

*

زمانه نیز مرا زد به سینه چندین تیر

زمانه گویم و اهل زمانه را خواهم

...............................

گذشت عهد جوانیم زیرپنجهٔ شاه

...............................

بجای آنکه نهد زخم کهنه را مرهم

به بینوایی و حرمان من نشد خرسند

ز درد و رنج کمان شد قدم بسان کسی

گماشت بر من و بر عرض من سفیهی چند

نبشته این پی رسواییم مقالاتی

گرفته سیم و زر از... و کرده هجو بهار

علو قدر مرا اینت برترین برهان

...............................

اگر چه زخم زبان مولم است ، لیک خوشم

مرا که دامان از آفتاب پاک تر است

کسی که شصت بهارش گذشت کج نکند

ز عهد باز نگردم ز خوف دشنامی

به ترک دوست نگویم به هیچ تهدیدی

به پیشگاه جلال خدا معاذالله

نه زبن حسودان در آرزوی تحسینی

به رغم سنت دیرین و راه و رسم مهان

.. ... .. ... ...... .. .. ...... ..

هر آنچه پند بدادم نداشت آثاری

بسی حقایق گفتم ، ولیک در بر...

نه راست گفت و نه گفتار بنده داشت به راست

به ماه بهمن گفتم یکی قصیده که بود

گر آن سخن ها بر سنگ خاره گشتی نقش

گمانم آن که برنجید نیز از آن سخنان

یکی نگفت بهار است شهره در فن خویش