گفت صوفی تن بود زندان جان

گفتمش در اشتباهی ای رفیق

جسم ، اضدادیست درهم بیخته

هریک از اجزا شتابان سوی اصل

جان نگهدارست این اضداد را

جان همی گردآورد زین چار جنس

ساخته جان آشیانی بهر خویش

خود فرو آسوده در آن آشیان

تن همی خواهدکه هر ساعت ز هم

هردم از بیرون مدد خواهد همی

وز طبایع می رسد او را مدد

لیک جان با ورزش و با خواب و خورد

نیز هر ساعت به تدبیری صواب

امتلایی را برد با احتما

مفسدان را دور سازد از بدن

هست قصد جان که در این آشیان

تن چو هست از عالم کون و فساد

لیک جان با قوت عقل و تمیز

کهنه اجزا را به نو سازد به دل

هم به آخر بهر جان آید پدید

اندر آن هنگامه و آن گیر و دار

شغل جان هرچند باشد بیشتر

آخشیجان از برون نیرو کند

جان چو شد نومید از اصلاح تن

جانب جان ها رود تا ز امر حق

نوبت دیگر پدید آید به خاک

مقصد تن مرگ و فصل و تجزیه است

قصد جان سیر است و ادراک کمال

محفلی کانجا نیابد هیچ راه

زود ره یابد درین محفل ، مگر

عاجز و جاهل هم آیند و روند

جسم ها را نیز ازین آمد شدن

هر جمادی عاقبت نامی شود

جمله هستی می رود سوی کمال

باشد آنجا حربگاهی کاندرو

بهتر است از پهلوانی تیغ زن

جزء دریا گشت باید لاجرم

از یکی زادیم و باز آن یک شویم