زان جسم نوان و پیکر ساده

تا از چه تو را بدین نمط زاده

پیش صف حادثات استاده

برکتف ستور و پشت عراده

چو غرش مست ازتف باده

بهتر یک ناتوان افتاده

وز محنت هست و نیست آزاده

آغاز نمود و نی شد آماده

چون سجدهٔ زاهدان به سجاده

چون دیوی دست و پا به قلاده

و افتاد ز پای ، سر ز کف داده

لب بسته ز عجز و دیده بگشاده

استاده نی و بلوط افتاده