بشد صبوری و ازکف ربود صبر جهان

گزید خاک سیه را ز بهر خویش مکان

بجای ماند همه ملک شعر بی سلطان

حیات بود بدو چون حیات جسم به جان

که داشت نامهٔ دانش بنام او عنوان

دگر نیارد دوران قرینش از اقران

نهفته گردد در خاک ، قلزم و عمان

که آفتاب شود زیر خاک تیره نهان

بلی هماره بود گنج در زمین پنهان

ببست دکهٔ علم و هنر ازبن خسران

یکی دریده قبا و یکی بریده زبان

نبود در دل او جز محبت اینان

که گفته است خدا « کل من علیها فان »