دختری خرد بدیدم به گدایی مشغول

بود مکشوف به تاراجگه دزد نگاه

ورچه ز اهل دل و دین رحم طمع داشت ولی

حبه ای سیم بدو دادم و بگذشتم و سوخت

شامگاهان به یکی بیشه شدم بر لب رود

با لبی خنده زنان می شد و می خواند سرود

گفتم ای شوخ نبودی تو که یک ساعت پیش

ای ترشرو چه شد آن گریه تلخت که چنین

گفت دارم پدری عاجز و مامی بیمار

هست این خنده ام از بهر دل خود لیکن