شد وقت آنکه مرغ سحر نغمه سر کند

نرگس عروس وار خمیده به طرف جوی

لاله گرفته جام عقیقین به زیر ابر

وقتست تاکه نطفهٔ زندانی نبات

باد صبا به دایگی ابر و آفتاب

در مخزن شکوفه نهد دست صنع ، شیر

گویی که کارخانهٔ قند است بوستان

بودم امیدوار، که بعد از چهار سال

گوید دور گوشه نشینی بسر رسید

برگیرد آن قلم ، که به ایران و شرق و غرب

بگشاید آن زبان ، که در آفاق علم و فضل

از معجزات شاه بسی کارنامه ها

یک نیمه عمر او ، به ره خلق شد به باد

از ناکسان به غیر زیان و ضرر ندید

بیرون ز چاپلوسی بارد، حقایقی

درکسوت معانی شیرین به نظم و نثر

از لطف شاه ، دربدران را دهد نوید

زیر لوای خسرو ایران ز جان و دل

*

با این امید سال بسر بردم ، ای دریغ !

در موسمی که مرغ کند تازه آشیان

در خانه پنج طفل و زنی رنج دیده را

شاها روا مدار که بر جای هفت سین

شکوا و شیون و شغب و شور و شین را