فروردین آمد، سپس بهمن و اسفند

ورگویی ما آذر و اسپند نداربم

غم نیست گر این خانه تهی از همه کالاست

هر جا که تویی از رخ زیبای تو مشکو

هرچند گرفتارم، آزادم آزاد

بربسته ام از هرچه به جز چهر تو، دیده

ای روی تو چونان که کنی تعبیه در باغ

جز یاد تو از نای من آواز نیاید

گر بر ستخوان بندم ، چون نی مگراز ضعف

ما پار ز فروردین جز بند ندیدیم

گر پار زبون گشتیم از دمدمهٔ دیو

برخیز و به بستان گذر امروزکه بستان

درکوه تو گفتی که یکی زلزله افتاد

صد کان پر از گوهر و صد گنج پر از زر

صحرا ز گل لعل چو رامشگه پروبز

بلبل چو مغان خرده اوستا کند از بر

یک مرغ نیایشگر مهر آمد و فرورد

فرورد ز مینو به جهان آمد و آورد

برگیر می لعل از آن پیش که در باغ

صبح است و گلان دیده گمارند به خورشید

ما نیز نیایش ، بر خورشید گزاربم

آنگه که برون آید و از اوج بتابد

زرین شود از تافتنش سینهٔ البرز

چون خیمهٔ زربفت شود باز چو تابد

یا چون رخ ضحاک بدانگه که فریدون

*

شد کشور ایران چو یکی باغ شکفته

مرغان سخن پارسی آغاز نهادند

هرمزد چنین ملک گرانمایه به ما داد

گر فر کیان باز به ما روی نماید

وز نیروی هرمزد، درآید به کف ما

آباد شود بار دگر کشور دارا

آن طاق که شد ساخته بر ساحل دجله

هر شهر شود کشور و هر قریه شود شهر

دیگر دُر غلطان رسد از خطهٔ بحرین

از چهرهٔ کان ها فتد آن پردهٔ اهمال

بانگ ره آهن ز چپ و راست برآید

صد قافله داخل شود از رهگذر روم

بندر شود از کشتی چون بیشهٔ انبوه

از علم و صناعت شود این دوره گرامی

بار دگر افتد به سر این قو م کهن را

آن دیو کجا کارش پیوسته دروغست

دوران جوانمردی و آزادی و رادی

ورزنده شود مردم و ورزیده شود خاک

پیشه ور و صنعتگر و دهقان و کدیور

پاکیزه و رخشنده شود نفس به تعلیم

گردد ز نکوکاری و دانایی و پاکی

بر کار شود مردم دانشور پرکار

ور زان که نمانم من و آن روز نبینم

آن کس که دلش بستهٔ جاهست و زر و مال

چون گنده دهان کز خرد و فهم به دور است

آن کس که دلش بستهٔ فکریست چه داند

این خواندن افکار بود کار حکیمان

شیبانی اگر خواندی این چامه نگفتی

این شعر به آیین لبیبی است که فرمود