به روی روز چو از خون اثر پدید آمد

چو آفتاب ، سنان های زر به خاک افکند

همی تو گفتی خورشید در تنور افتاد

تنور مغرب چون سرد شد ز شعلهٔ خور

عقیدت از پی تردید و شک عیان کردید

ستارگان را هولی عظیم رفت به دل

شدند پیدا هریک چو نیمدانگی سیم

نجوم تافتهٔ نعش برکمرگه چرخ

نبسته رخت سفر خادمم درست هنوز

چه گفت ؟ گفت که ای از سفر نیاسوده

بتان مصری و خوزی نه بس که اندر دلت

مگر به بغداد ایدون شنیده ای که بتی

و یا به پهنه مازندران گلی تازه

درین سفر نچنی هرگز آن گلی کاینک

حدیث او به دلم بر شراره زد وآنگاه

از آن بخار به مغز اندرم سحابی خاست

همی چگویم کاندر دلم چه تاثیری

ز تندباد عتابش غباری از آزرم

جواب دادم و یزدان گواست کاندر آن

همی چه گفتم ؟ گفتم که ای نگارین روی

درون جانست آن عهد استوار، کجا

گمان مبر که دگرگون کنم به خواهش دل

در آزمایش من جهد کرده ای بسیار

مصاحبان را پیوسته امتحان نکنند

اگر ببستم رخت سفر به خوزستان

دو دیگر آنکه ز دیدار کارخانه نفت