اگرکه پشت من از بار حادثات خمید

خمیده پشتی وگوژی نشان پیرانست

شنیده بودم در آب موی گردد مار

من آن ندیدم و دیدم در آب عارض تو

دو طره برد و بناگوش روشنت گویی

به برج عقرب هرکس شنیده باشد ماه

معاشران بگذارید وبگذربد از من

بریده ساخت ز یاران و دوستان ، گویی

جز آن گلی که به نوروز چیدم از رخ دوست

گزیدم از همه خوبان بتی که از شوخی

نهفتمش به ته قلب ، قلب من بشکافت

گسیخت رشتهٔ پیوند دوستاران را

ز درد ناله نمودیم نایمان بفشرد

به اعتراض گذشتیم ، عرضه کرد به قهر

چه عهد بودکه بر جان عاشقان بخشود

سیاستش همه خوف است و هیچ نیست رجاء

گزید عقرب زلفش دل مرا باری

بغارتید و تبه کرد صبر و دین و دلم

به باغ رفتم و دیدم که مرغکی آزاد

سئوال کردم وگفتم ترا چه شد؟ گفتا

ز خانه رفتم و بر روی پل نهادم گام

به زنده رود یکی قطره ز اشک من افتاد

به مرگ نیم نفس راه داشتم که ز راه

خجسته نامه ای آورد کاز رسیدن او

نگارخانهٔ چین بود گفتی آن نامه

لطیف نثری چون شوش های زر سره

به چربدستی بنگاشته خطی که همی

نبشته همره نامه یکی قصیدهٔ تر

علی ، عبد رسولی ، بلی چو خامه گرفت

ز بس که در غم ایام یاعلی گفتم

به راستی علیا! این بلند چامه چه بود

بدین قصیده تو با عسجدی شدی همسر

سزای قافیت دال ذال خواهم گفت

تویی نشانه مران فاضلان پیشن را

نبشته بودی کان چامهٔ مضارع را

به نام خواجه مرا شعرها بسی باشد

به جای آنکه دگر خواجگان به هیچ مرا

من از دو مرد به گیتی سپاس دارم و بس

من آن کسم که نپیوندم و چو پیوستم

به روزگاری من جان به راه دوست دهم

طمع به مال و بنانش نکرده ام لیکن

وز اصطناع و حمایتش چار سال تمام

دربغ و دردکه این روزگار سفله نواز

بزرگوارا! از فیض رشحهٔ قلمت

به ری طبرزد و فانید از اصفهان شد و تو

چون از سیاه و سپیدم تهی است کف ، صله ات

هماره تا ز خراسان دوباره تیغ زند

تو شاد باش و ز فضل و ادب حمایت کن