این مهتران بی هنر وین خواجگان بی خرد

افعی نهفته در سله کفچه فشرده در سبد

سر تافته در گبر کی از مسمغان و هیربد

از مردم به کار به ، وز کشور بد، کار بد

کندوش خالی ز انگبین و آکنده چاهش زانگژد

زنده به دیو است این بدن این دیو هرگز کی مرد

بر مردم خوار زبون نهمار پراند لگد

چون شبروی کاندر نهان بر پای درپیچد نمد

وز دوکدان پیرزن برداشته سهم و رسد

عفریتشان زیر قبا، ابلیسشان در کالبد

وز کبر همچون بابکی بنشسته در ایوان بد

وز تیغ زهرآلودشان خسته هزار اندرزپد

کو شعلهٔ قهر خدا کو آتش خشم یزد

کاستاند از مردم کشان داد جوانمردان رد

بر رغم این نامردها گردد به مردی نامزد

بر دیگری مپسند هان آن را که نپسندی به خود

آتشزنه گردد همی اطلس کجا کردید پد

با دی مه آید پوستین با تیر ماه آید شمد

با پیری و با شاعری شورش پژوهی کی سزد

زین یازده سالم به دل شد خون هشتاد و نود

مویان چو چنگ رامتین نالان چو رود باربد

صحرای طوس و طابران الگای پاز و فارمد

نوغان درو شاهانه ده مایان و کنک و ترغبد

در کاخ ها و باغ ها هم بادغد هم آبغد

شاید که این راز نهان بهتر نماید گوشزد

بر صفحهٔ دفتر کند پیدا یکی کان بسد

تا مصرعی گویم کجا با مصرعش پهلو زند

گرچه یک است اندر شمر همتا و همبالای صد

بگرفتم از شرم آستی در پیش رخسار خرد

کی پور داود نبی ، آید ستوه از دیو و دد

گیرند زندیقان خطا بر قل هو الله احد

در یکهزار و سیصد و چار اندر اسفندار مد