طبع بلند مرا کیست که فرمان برد

گوید یکچند باز جانب یزدان شناس

توئی که از دیرگاه رای خطاکار تو

نام سخن بردنت بالله ماند بدانک

گرتو و چون تو زنند لاف خرد بعد از این

آنکه نداند ز جهل بوجهل از مصطفی

آن کو بن سعد را بیش ز سلمان شمرد

آنکه نداند شناخت قیمت خرد از بزرگ

آنکه ز بی دانشی نظم نداند ز نثر

طیره شوی زانکه من مدح نگویم ترا

ز ابلهی گفته ای شعر نگوید بهار

به که ز بهر سخن برنگشاید زبان

من ز دگر شاعران شعرگروگان برم

آنکه تو گویی سخن گوید بر نام من

کس را تعلیم شعر چون دهد آن کو ز جهل

نه هرکه گوید سخن نامش سخندان شود

هنوز در ملک شعر نامده قحط الرجال

خود غلط است اینکه او شعر فرستد مرا

خود چه کسنداین گروه وین سخنانشان که مرد

کیست کز اینان مرا شعر فرستد به وام

خرمن دانش مراست و آن دگران خوشه چین

ذره بر آفتاب مردم جاهل نهد

طبع من از شاعران شعر کند عاریت

فضل من از این گروه روشن گردد به خلق

کس نبرد فضل من زین سخنان گزاف

پس از صبوری کنون منم که از طبع من

بخرد سالی مراست ترانه های بدیع

بیخردی کان سخن گفت ، بباید کنون

ورنه چنانش کنم خستهٔ پیکان هجو

یک ره از دامنش دست نگیرم فراز

ناوک هجو من است بیلک خفتان گذار

نشان دهم روز هجو او را روئی که او

داوری ما و او باز دهد گر کسی

دامن اگر برزند رای فروزان او

نیزه بروید چو موی بر تن شیر دژم

تاکه جهانست باد شاد و خوش اندر جهان

گفتم از آنسان که گفت شمع سپاهان جمال