پنجهٔ نازک به خاک افشرد وکم کم پاگرفت

پرده پیش پرتومهر جهان آرا گرفت

وای من کز ضعف نتوانم دمی بالاگرفت

کاش بتوانستمی یک لحظه جای آنجاگرفت

لطف او خواهد همی از دور دست ماگرفت

در میان این رقیبان چون توان ماواگرفت

جهدکم کن کاین جهان مهر از ضعیفان واگرفت

سرش زبرافکند و لرزان ساقش استرخا گرفت

وان تن دلمرده را باز و مسیحآسا گرفت

قوتی دیگر ز فیض نور جان افزا گرفت

لیک نتوانست از آن حد خویشتن بالاگرفت

سایهٔ بید قوی دستی به زیر پاگرفت

آتشین آهی که دودش دامن صحراگرفت

صنعتی سازم که با صیتش توان دنیاگرفت

برد سوی بید و در قلب رئوفش جاگرفت

ضیمران با هر دو دست آن رشتهٔ یکتاگرفت

وندرو پیچید و راه مقصد اعلاگرفت

گشت والا زان کز اول خویش را والاگرفت

آن محبت را فراموش کرد و استغناگرفت

خدمت استاد را اندیشه ای شیوا گرفت

تارک زبباش را در حلهٔ دیباگرفت

شاخسار بید را در زیوری زیباگرفت

در بساکی خرم از پیروزه و میناگرفت

جلوه اش زاعجاب ، راه دیدهٔ بینا گرفت

بید بن خرم که دست مقبلی داناگرفت

وین دگر زان پاسداری رتبتی علیاگرفت

لوحش الله کاین شجر تاج ازگل رعناگرفت

وان شش آمدکارگر چون بختش استعلاگرفت

و اتفاقی خوش که دستش عروهٔ الوثقی گرفت

ای خوش آن بینا که روزی دست نابینا گرفت