آشفته و نژند چو من نیست

آن را که هیچ دختر و زن نیست

سنگ سیه چو در عدن نیست

مردی به شهرت و به سخن نیست

آن را که خلق و خوی حسن نیست

بایسته تر ز گور و کفن نیست

راهی جز این دو پیش وطن نیست

درمانش جز به تازه شدن نیست

فکر جوان به مغز کهن نیست

گر مرد جای سوگ و حزن نیست

وبرانه را بها و ثمن نیست

بر من مجال شبهت و ظن نیست

مردی دلیر و نیزه فکن نیست

جز مفسدت بسر و علن نیست

یاری میان شوهر و زن نیست

یک خون پاک در همه تن نیست

جز بر خدایگان زمن نیست

در دیده ات مجال وسن نیست

یک تن جدا ز رنج و محن نیست

کاری جز انقلاب و فتن نیست

یک دم مجال داد زدن نیست

ایمن به دشت وکوه و دمن نیست

کزخون به رنگ لعل یمن نیست

گویی زبانشان به دهن نیست

غارت کنند و جای سخن نیست

کس را به کارشان سن و من نیست

آن کس که مرد حیله و فن نیست

امروز هند و چین و ختن نیست

کاین باغ جای زاغ وزغن نیست

این باغ و کاخ و سرو و سمن نیست

« امروز هیچ خلق چو من نیست »