دل من خواهی ای ترک و ندانی که خطاست

دل من خواهی و پاداش مرا بوسه دهی

دل من عشق تو را خواست سپردمش به تو

عشق تو حکمروا گشت بتا بر دل من

ای ببرده دل یک شهر به آراسته روی

به هوای تو شدم شهرهٔ شهر اینت شگفت

نیست جزرنج و بلا بر من از این عشق ، بلی

دژم از چیست سر زلف تو، کش روز و شبان

به خطا خواست ز چین مشک سیه ، مشک فروش

ماه را نیست چنین روی و چنین جعد بخم

من خورم خون جگر، دو لب تو سرخ ز چیست

آهوی چشمت ای شوخ ، دل من بفریفت

بوالحسن آنکه بدو فضل به انجام رسید

ولی ایزد یکتا که به پیش در او

هر چه بی خواهش او گر همه نیکیست بدی است

کر همه عاصی ، از مهرش با عیش و * رشی است

نیست دادار و چو دادار ز هر عیب بری است

شد ز روشن دل او روز مخالف تاری

آسمانست و زمین هر دو بزرگ آیت حق

بسته و بندهٔ فرمانش قضا و قدر است

شرف و فخربود آدم را زین فرزند

ای ره شیطان بگرفته ز نادانی و جهل

فرخ آن راکه چنین راهنمای است و دلیل

کر به رزم اندر دیدیش همانا گفتی

مر خدا را بپرستیدن پیمود رهی

بت شکستن را بر دوش نبی سود قدم

پای بر دوش نبی سود تواند آن کش

آنکه بر جای نبی بسترآفت بگزید

این چنان گفتم کاستاد سیستانی کفت