وزیر فرهنگ ای جسم فضل و جان ادب

ز زخم حادثه ، لطف تو شد حصار هنر

ز نیروی خردت سبز، مرغزار علوم

تو را سزد که کنی خانهٔ ادب آباد

شگفت نیست که نیروی رفته باز آید

تو نیک دانی در کشوری که مردم آن

اگر ز اهل ادب قدر دانیئی نشود

عنایت تو اگر دیده بانئی نکند

مرا تو نیک شناسی که بوده ام یک عمر

ز گوشه های جهان بانگ زه به گوش رسد

به کار علم و ادب رنج برده ام سی سال

پی اطاعت شه نک قریب ده سال است

بلی چو یافت شهنشاه پهلوی که بود

مثال داد که از کار مجلس شورا

ز لطف خسرو ایران زمین بهار اینک

به اوستادی دارالمعلمین لختی

از آن سپس پی تصحیح نامه های کهن

کتاب مجمل و تاربخ سیستان هر یک

هم از جوامع عوفی وترجمهٔ طبری

چهار دور به شورای عالی فرهنگ

چهار سال به دانشسرای عالی نیز

تو واقفی که در این قرن چون بهار نداشت

چه مایه خون جگرخورد تا که گشت امروز

به نظم و نثر دری فالق و به تازی چیر

به صرف و نحو و معانی و اشتقاق لغات

به شرق و غرب، سخن های من به تحفه برند

ز علم سبک شناسی کسی نبود آگاه

نگاه کن به مقالات من که هریک هست

بود یکی ز صد آثار من ( تطور نثر)

رواست گر فضلایش به سینه نصب کنند

کسی که خلق به استادیش یقین دارند

ز بی اساسی قانون دکتری گردید

جزای آن که به سالی معین اندرکار

کسی که فخر به شاگردی بهار نمود

ببین به کار تقاعد که خنجر ستمش

بهار ماند به مزدوری ار چه داشت به کف

کنون به ذلت مزدوربم رها نکنند

به سال شانزده افزوده گشت ساعت درس

بماند اجرت درس علاوه تا امسال

تو واقفی که بباید، به ساعتی زبن درس

ولی چه سودکه ننهد مدیر باز نشست

به هر که شعر تراشد ادیب نتوان گفت

بسی مکانت و بسیار منزلت باید

روا مدار که گردد ذلیل هر دجال