دریغا که بر خلق ناجاودانی

و لیکن تو خود فارغ از این و آنی

ز حکمت برون کارکردن ندانی

که با آن شمردن ، دهی و ستانی

که هست این شمر عالی و فهم دانی

که باقی به گیتی چه و چیست فانی

که بیرون علم است این غیب دانی

ز قید زمانی و قید مکانی

بر آن خیط موری کند دیده بانی

جداگانه بیند به تاریک جانی

گه اسپید و گه سرخ و گه زعفرانی

همه رنگ ها را به روشن روانی

تو بینی چو بر وی نظر بگذرانی

من و تو چو موریم از ناتوانی

نه بینیم جز لحظه های جهانی

کسی کاو ز اسرار دارد نشانی

چه دانی تو در نیمه راه جوانی

نیابد از اول قدم نقش ثانی

چنان چون ز الفاظ ، ره زی معانی

که دولت نیاید به کف رایگانی

بپیوست با عالم جاودانی

جهانا تو کی زین شمردن بمانی

که هم بی شماری و هم بی کرانی

نه پیداست پایت ز سر از کلانی

دگر حادث دهری، آن یک ، زمانی

سراسر خیالی، سراسرگمانی

به یک جا زمینی به یک جا زمانی

که از چشم ِ اندازه دانان ، نهانی

یکی برشده خیمه ی زر نشانی

که تو برچه لون و چه شکل وچه سانی ؟

بود جسم گردندهٔ باستانی

که زی ماکند هر رگی کهکشانی

که مهریست هر اختری، ازگرانی

بگردند چونان که بینی و دانی

یک اختر، بر مردم آن جهانی

قِرانی و بُعدی ،به چرخ کیانی

کز احصایشان تا ابد با زمانی

جهان ها چو اشیا درون ِ أوانی

چه باشد؟ یکی ژرف ،بین ، گر توانی

به هر روی بی حدی و بی کرانی

مکان جُسته، بر ذِروه ی ِ لامکانی

به پا دارد و بفکند این مبانی

وزاویست ،سلطانی و قهرمانی

به هر ذره فرمانش یکسان ، روانی

هم از اوست آهنگ و لحن اغانی

که یارد جز او دعوی پهلوانی

وجودی که از راستی ، «هست» ، خوانی

سراسر گمان ست و او بی گمانی

که جوبای اوس بند ذرّات ِ دانی

چو عاشق ،به دیدار معشوق ِ جانی

زند گام هر ذره با ناتوانی

شتابان درین عرضگاه امانی

که یابد ز گم گشتهٔ خود نشانی

پس از پیری و مرگ جوید جوانی

که با هر زوالی رهد جاودانی

پلید از پلیدی جبان از جبانی

فنای صور در رهش نردبانی

بکوشد که جانان شود زین معانی

چو زی سکهٔ خسروی زرکانی

بقای نهانی ، فنای عیانی

خود این است در عاشقی گام ثانی

به چیزی نیرزیدی این زندگانی

ز دانش چو جان مایه گیرد بمانی

بر آن شو که این بسته پر برفشانی

به یک چشم برهم زدن آسمانی

نهی ازپس پشت ، ضعف و نوانی

ره قرب شه جوی اگر می توانی

گرت همت شه کنند هم عنانی

سزد گر درین راه مرکب جهانی

بهل ، گام زن در ره مهربانی

به جز راستی نیست دیگر نشانی

به شهری کجا شهر مردانش خوانی

در آن شهر ندهند ره رایگانی

دهندت یکی جامهٔ خسروانی

کشی ازکف دوستان دوستکانی

که از وی شمار دوگیتی بدانی

که درماندگان را کنی میزبانی