شد به اقبال شهنشه ختم کار جنگلی

دولت دزدان جنگل سخت مستعجل فتاد

هرچه ابر انبوه باشد زود گردد منتشر

بهر یغمای ولایت خواب ها دیدند ژرف

پاس ملت را میان بستند و شد باری ز سیم

هرکرا بر تن قبا دیدند کندند آن قبا

از در دین و وطن کردند با اهل وطن

دعوت اسلامشان شد غارت اسلامیان

دین پژوهی را نباشد نسبتی با رهزنی

راست ناید ملکداری هیچگه با خودسری

بهر تاراج و فنای قوم بنمودند سخت

سارق و قاتل ز هرسو گرد شد برگردشان

از خیالی بود یکسر جنگشان و صلحشان

هدیه ها دادند و رشوت ها به طماعان ری

زودتر ز اندیشهٔ این روزگار آشفتگان

اینک اندر بنگه آنان به نام شهریار

مملکت چون یار گردد با وزیری هوشمند

کارها یکرویه گردد ملکت ایمن شود

منت ایزد را که با فر شهنشه یار گشت

صاحب اعظم وثوق دولت عالی حسن

ای مهین صدر معظم ای که بی روی تو بود

منکران پار اکنون مومنان حضرتند

میز والاتر ز شخصی بی خرد بر پشت میز

تا تو گشتی بوستان پیرای این کشور، نماند

خاطر ملت شد از فکر متینت مطمئن

یا ز دانش مرد جوید نام یا ز اقبال و بخت

نیکخواه ملک را در جام ، شیرین شربتی

مر سیاست را به صدر اندر وزیری سائسی

داهی شرقی ولیکن در درایت غربیئی

چون به کارنظم بنشینی حکیم طوسیئی

چون که در مجلس گرایی زیب بخش مجلسی

دور گیتی کرد کامل شهرت بوذرجمهر

این وزیران معظم وین گرامی خواجگان

کید بدخواهان نگیرد در تو آری چون کند

تو مرا خواهی که اندر نظم شخص اولم

از کلام پارسی گویان درخشد شعر من

شوق مدح و آفرینت بر شکسته طبع من

تا جدا باشد به مسلک بلشویک از منشویک

نخل احباب تو را کامل شود بارآوری

اندرین دولت بپایی سالیان واری به جای

دیر مانی دیر تا این ملک را از دست و پای