142
شمارهٔ ۲۵۹ - به یکی از روزنامه نویسان هتاک
ابلها زان خط که هر روزش به دفتر می کشی
بر سر تقوی و ایمان ، خط دیگر می کشی
ساغری کز جرعه نوشی هاش رانی عیب ما
گر به چنک آری تواش لاجرعه برسر می کشی
شب به عیب پاک مردان ، خامه را سر می کنی
روز بر قتل عزیزان ، پاچه را ور می کشی
بر دل کشور نشیند چون خدنگ زهردار
آه هایی کز ته دل ، بهر کشور می کشی
نیست گر مام وطن ماچه خر از بهرش چرا
تیز چون خر می دهی و نعره چون خر می کشی
گاه ترک وگاه آلمان گاه روس و انگلیس
مادر بیچاره را زین در به آن در می کشی
مادر خود را تو خود بردی به آغوش حریف
از چه مادرقحبه آه از بهر مادر می کشی
می کنی بیچاره مادر را به چندین جا عروس
وز تعصب ، تیغ بر روی برادر می کشی
می ستانی محرمانه ، پول از بیگانگان
پس به روی آشنا، از کینه خنجر می کشی
هیچ می دانی چرا بیگانگان بر روی تو
خوب می خندند؟ زبرا بار بهتر می کشی
زانکه با لاقیدی و بی آبروبی ، روز و شب
فحش و بهتان می پرانی ، جر و منجر می کشی
گر هنرمندی به اصلاحات بردارد قدم
پاچه اش چسبیده ، خونش را به ساغر می کشی
ور سخندانی سخن گوید به اصلاح وطن
با دوصد دشنام از آن بدبخت کیفر می کشی
ور به او چیزی نچسبید از جنایات عموم
زیر دشنام می و افیونش اندر می کشی
کیست آن میخواره و افیونی صافی ضمیر
تا ترا گوید که ای خر! خیزه عرعر می کشی
من اگر می می خورم تو چیز دیگر می خوری
ور من افیون می کشم تو چیز دیگر می کشی