ای ثابتی از من خبر نداری

ای دوست ازین بستهٔ گرفتار

ای گل ، ز بهار تو کش خزان کرد

بودی تو بت و منت چو برهمن

زین خاطر ز اندوه گشته تاریک

زین اشگ روان کز فراق رویت

زین جسم که شد با هزار محنت

زین شخص که با صدهزار کربت

زین دل که برو از غمان نهاده

زین مایه که از گلشن تنعم

زین مرغ جدا مانده و رمیده

زین بی گنه برده از حوادث

زین پیکر چون رشته وین دل تنگ

زین شاعر مسکین که کرده شاهش

زبن دل شده کش گوشهٔ صفاهان

زبن دانه که در آسیای دوران

در چاه بلا مانده ام چو بیژن

پیکی نه که گوید به خسرو عهد

اکنون به صفاهانم و به همره

آزادم و در قید زندگانی

من از قبل تو خبر ندارم

شادم که ز ناشادی زمانه

فرزانه گدازیست دهر ریمن

دیوانه نوازیست چرخ جوزن

باری ز دل خون آنکه گفته است