گردش این گنبد نیلوفری

کرده جهودانم حبس از خری

روزم شد تیره و عمر اسپری

دشمنم از بی پدر ومادری

غیر وطن دوستی و شاعری

گر نکشم ذلت فرمان بری

تا نکنم چون دگران چاکری

مردم دانا نکند نوکری

مزدوری به ز طمع گستری

وقعه ی « تیمور» مبین سرسری

فرق بسی هست درین داوری

بر من احسنت و خهی و فری

مستی و خودخواهی و مستکبری

تا خود خون دل مردم خوری

بد مکن ای دوست که کیفر بری

روزی کیفر برد و بدتری

ای که به آزادی و عشرت دری

چیست کنون چاره به جز شاکری

شکرکه آمد دلم ازکین عری

شکراً لله ز معایب بری

« مامی » و « مهری » « ملکی » و « پری »

کش ز مه ومهربود برتری

آنکه به اجرام کند مادری

وز غم خرج بچگان بگذری

خانه کند پر مه و پر مشتری

چون فلک هفت ز بی اختری

چون ز نگین ، حلقهٔ انگشتری

گردانندهٔ همه با لاغری

رنجان دارد فلک چنبری

حلقه نگین دان کند از زرگری

گوهر مدح فلک سروری

می سزدش دعوی پیغمبری

با هنرش رادی و نام آوری

چون اقیانوس به پهناوری

بر درش ار روزی روی آوری

عور و غنی لشگری و کشوری

با فقرایش سر شفقت گری

سیم دوا نیز دهد بر سری

حاضرگردد به مثال پری

فرق ندارند درین داوری

هرچه بود باطنی و ظاهری

وز در مشکو کندش رهبری

چون رسد از راه ، زهی عبقری

گیرد آرام دل بستری

جمله خردمندی و خوش محضری

روز و شبان با همه خواهشگری

وآمد از خدمت شاهان بری

لاجرمش کرد خدا یاوری

اینت نکونامی و نیک اختری

دختر و چندین پسر گوهری

سومی فرخی وعنصری

با من و تو کس نکند همسری

تو بسزا مدح مرا درخوری

دیدن کردی ز سر غمخوری

شفقت کردی و لطف گستری

حیف تو گر بر رخشان بنگری

از سر خوش قلبی و خوش باوری

بی شرفان از خری و از کری

غره به نادانی و تن پروری

هرکه فزون تر بودش مشتری

دانش باشد برشان کافری

غیر خردمندی و دانشوری ؟

موسم گل چیدن و خنیاگری

زاغ بود دشمن کبک دری

عصمت بی بی است ز بی چادری !

پاک چو آیینهٔ اسکندری

اینت بدآموزی و بدگوهری

در غم این مملکت مرده ری

وین امرا کرده ورم از پری

کرده رها قاعدهٔ نوکری

تابرهانندم ازین مضطری

لیک به بدگوایی مردم جری

جبن و حسد مانده و حیلتگری

بر دم تیغ آمده از جابری

بو که رهد در نفس آخری

دم نزند هیچ ز خیره سری

یکسره هم قاضی و هم مفتری

این سخن تازه و نظم دری

کشته درین مملکت بربری