پیمان شکن نگار من آن ترک لشکری

من دل به لشکری ز چه دادم به خیر خیر

او خود سپاهی است و رود، چون رود سپاه

هر دم ز هجر آن رخ چون سیم نابسود

آنکه گرم ببینی خسته ز درد هجر

تا بود صف شکست و کمند و کمان گرفت

قلب سپاه را نشناسد ز قلب دوست

پیوسته چون پری است نهفته ز چشم من

عشق این چنین نخواهم چون نیست درخورم

عشق بتی گزینم ، دلخواه و سازگار

با گیسوی شکسته تر از پشت بیدلان

کر بنگری بر آن رخ و بالای او درست

دیبای ششتری است بناگوش و روی او

از روی اوست خوبی و نیکی ستوده فال