خورشید برکشید سر از بارهٔ بره

اسفند ماه رخت برون برد ازین دیار

درکشتزار سبز، گل سرخ بشکفید

تاجی به سر نهاد گل سرخ در چمن

بلبل سرودخوان شد و قمری ترانه گوی

قمری کند حدیث به الحان دلپسند

خواند یکی ترانهٔ شیوای رودکی

صلصل درآید از در پند و مناصحت

وز شام تا به بام ، ز بالای شاخسار

یک بیت را مدام مکرر همی کنند

بی لطف نیست نیز به شب های ماهتاب

خوشگوی ناطقی است خلق جامه ، عندلیب

زآن رو به کار جامه نپرداخت عندلیب

هنگامهٔ چکاو به گوش آید از هوا

بیمار درد نایژه گشتست دارکوب

آن برگ زردبین ز خزان مانده یادگار

نرگس درون خنبرهٔ سیم برد دست

گوبی گل شقیق ، دبیری توانگر است

لاله بریده روی خود از جهل و کودکی

تا درفتد میان گلان ، لالهٔ سپید

خورشیدی عیان شود از ابروگه نهان

رعد از فراز بام ، تو گوبی مگر ز بند

وآن رعد دور دست چو خنیاگریست مست

غم لشگریست میمنه اش رنج و خستگی

برخیز و می بیار، که از لشکر غمان

غم کودکیست مادر او رشک و بخل و کین

طی شد اوان کبک و بط و ماهی و تذرو

یاران درون دایرهٔ عیش و عشرتند

بر قبر عزت و شرف خود نشسته ام

جداست پیشهٔ من از این رو همی کند

ری شهر مسخره است ، از آنم نمی خرند

این قوم کودکند و نخواهند جز فریب

کورند نیم و نیم دگر نیز ننگرند

*

دارم حکایتی سره و نغز و دلپذیر

خفتند در اتاغی هرشب چهار طفل

زن شیر گاو دادی دایم به کودکان

آن خوابگاه پنجره ای داشت مشرقی

شب های ماهتاب شدی ماه جلوه گر

هر کودکی بدیدی از جایگاه خویش

از آن چهار طفل یکی طفل کور بود

لیک آن سه طفل دیگر، هریک زماه خوبش

آن یک ز ماه سبز و دگر یک ز ماه زرد

وآن طفل کور، منکران آن هر سه ماه بود

یک چند برگذشت ، که آن بحث وآن جدال

اندر شبان مقمر، بودند هرکدام

یک شب نهاد شبچره ، زن نزد کودکان

ناگاه بازگشت زن وگربهٔ جسور

بشکست سخت ، پنجره و شیشه ها بریخت

آن پرده برطرف شد و حس خطا شعار

دیدند مه یکیست ، وز الوان مختلف

بدر سپید لامع در دیده نقش بست

بر طفل کور، خجلت خود عرضه داشتند

گفت : این جمال و جلوه که بینید، ازکجا

پس کودکان به مدرسه رفتند و ماه را

دیدند هست تابش نورش ز آفتاب

کردند اعتراف که آن جنگ و آن جدال

*

هان ای بهار! جنگ و جدال جهانیان

ای اختر حقیقت ! شو جلوه گر که هست