در باغ تولیت دوش بودم روان بهر سو

دیدم به شوخی آنجا افکنده شور و غوغا

قومی به عشوه ماهر جمعی به چهره باهر

در کاخ ناز محروس با هم ز مهر مانوس

در دلبری زبر دست منشور ناز بر دست

با هم ز لعل گویا گویان به شور و غوغا

ناگه شد آشکارا مه پیکری دل آرا

مرجان اشک سفتم راهش به مژه رفتم

گفت این روش نیاید برگرد کاین نشاید

گفتم رخ نکویت بازم کشید سویت

هرسو که آفتابی است ذرات را شتابی است

هرچ آن که در جهانند عشاق مهربانند

هستی به چرب دستی در حالتست و مستی

زان حسن نغز و والاکرده سرایت اینجا

بخشی به زلف سنبل شطری به صفحهٔ گل

درکوه و دشت وکهسار اندر میان صد خار