هزار لعنت براین زمانهٔ ملعون

که آن قرین ملالست و این دچار جنون

به باد حادثه ، تخت و کلاه ناپلئون

که تیر آهی بگشاید از دلی محزون

که در سرشت ، پلیدند و در منش مطعون

طبایع همه همچون قریحه ناموزون

حلال داشته مال و مباح ساخته خون

به تعزیت نبود مادر و پدر مأذون

پدر به زندان گردد بدین گنه مسجون

که لذتی نبرم زین حیات ناموزون

خوش است مرگ، چو لیلی به دیدهٔ مجنون

نه از یکی متنفر، نه بر یکی مفتون

حیات در بر من نعمتی است گوناکون

اگر بمیرم اکنون ، نباشمی مغبون

ببین به دیدهٔ عبرت به رفتگان قرون

ولی از آن همه یک تن نیامده است برون

به کس چه می گذرد، چون بمرد و شد مدفون

کجاست روح که از تن رود چو ربزد خون ؟

از آنچه دیدی و گفتند گونه گونه سخون

که روح آدمی و نفس چند باشد و چون

همی به خواب من آیند هر شبم اکنون

بسی مثال که باشد به راستی مقرون ؟

ستمکش و عصبی تلخکام و خوار و زبون

که هوش طفل شود کم چو یافت لقمه فزون

سپرد با دو سه طفل دگر به دهر حرون

نه بنیتی که توان کرد پنجه با هر دون

چه رنگ ها که بدیدم ز دهر بوقلمون

ولیک بود به مغزم ، قریحتی مکنون

که بد به مخزنم اندر، کتاب ها مخزون

که هریکی را خصمی است چیره چون گردون

که نیست با حسد و رشگ ، خاطرم مقرون

مرا دلی است مبرا ز مکر و کید و فسون

که گشت شرم و حیا با ضمیر من معجون

ولی دریغ که من زین صفت شدم مغبون

زمانه گشت دگرگون و خلق دیگرگون

ادب نخوانده ، قوی گردد و ادیب زبون

دلیل بی هنری ، خامشی و صبر و سکون