106
شمارهٔ ۲۱۰ - آسمان پیما
چون به پشت آسمان پیما برآمد پای من
آسمانی گشت طبع آسمان پیمای من
عاقبت هم خود به سوی آسمان پویا شدم
بس که پوباکشت ازآن سوفکرت جویای من
عاقبت این دل مرا چون خویشتن شیدا نمود
اینت فرجام هوس های دل شیدای من
گردل اندر وای بودم نک تن اندر وا شدم
بر تن دروای من ره زد دل دروای من
من پیمبروار کردم نیت معراج و گشت
جنب جنبان زیر پا خنگ برق آسای من