همیشه لطف خدا باد یار پاکستان

ز رجس شرک ، به ری شد به قوت توحید

سزد کراچی و لاهور، قبهٔالاسلام

ز فیض روح « محمدعلی جناح » بود

همین نه کحل بصر، بل سزد که اهل نظر

مدام تشنهٔ صلح است ملتش ، هر چند

به زیر بیرق نصر من الله اند و کنند

شود به مرتبه صاحبقران دهر که هست

ز قهر حق شودش کار، زار اگر طلبد

ز فیض سعی و عمل وز شمول علم و هنر

چه سخت زود به آزادی امتحان دادند

طپد چو طفل ز مادر جدا، دل کشمیر

چو مادری که ز فرزند شیرخواره جداست

فشانده اشک غم از چشم و من همی بینم

ز سوی مردم ایران هزار گونه درود

به عالمان حقایق به سالکان طریق

به رهبران معظم ، به سائسان بزرگ

ز ما درود فراوان به شیرمردانی

به روح پاک شهیدان که خونشان بر خاک

زما درود برآن روح پرفتوح بزرگ

درود باد به روح مطهر « اقبال »

« هزار بادهٔ ناخورده » وعده داد که هست

جدا نبود و نباشند ملت ایران

گمان مبر که بود بیشتر از ایرانی

گواه دوستی ما بود شهنشه ما

هماره ایران می برد رنج در ره هند

بهار عاشق فرهنگ و خوی و آدابی است

ز روی صدق و ادب چند نکته عرضه دهم

یکی سماحت ملی ، که گونه گونه ملل

که ملک را نرساند به وحدت ملی

جدال مذهبی و ترک اصل آزادی

دگر صنایع ملی که کارساز افتد

دگر بنای عدالت که بالسویه برند

ز مرگ باک مدارید و مستعد باشید

اساس صلح ، سپاه منظم است ، بلی

برید بهره زعلم فرنگ وصنعت او

ولی فضایل اخلاق خود زکف مدهید

فنون غربی وآداب وسنت شرقی

همیشه تاکه زگشت زمین شب آید و روز

همیشه یمن بود در یمین پاکستان

به یادگار، بهار این قصیده گفت و نوشت