فریاد از این جهان و از این دنیا

برباد رفته قاعدهٔ موسی

توراهٔ گشته توریهٔ بدعت

خُلق محمدی شده مستنکر

هامون به خود نبیند جزکوشش

گرد قتال خیزد از این هامون

بر ماهتاب ، تیر زند کتان

خون می چکد زکلک سیاسیون

جور و فساد سرزده درگیتی

قومی پلنگ خوی ز هرگوشه

گرگان آدمی رخ و آدم خوار

آن خون این مکد ز ره پلتیک

ملک خدای گشته دو صدپاره

وآنکه به خیره بر زبر هرگنج

هریک به دل گرفته بسی امید

هر ساعتی به آرزوی این قوم

اوکام دل نیافته وز هر سوی

چندین هزار مادر بی فرزند

ای خود بر نهاده پی پرخاش

این خون پاک ملت یزدان است

این باغ ایزد است و درختانش

ای خیره باغ را چه زنی آتش

مشکن درخت یزدان را مشکن

*

هان ای حکیم چندکنی لابه

لابه به پیش کور نیارد مرد

مردم کرند نیمی و نیمی کور

آنکو شنید، باد بر او نفرین

وانکو بدید، باد بر او توبیخ